Ik heb nooit begrepen waarom mensen dat zeggen: “Daar wordt je hard van”, alsof dat iets goeds zou zijn.
Volgens mij heeft de wereld daar nu juist genoeg van: Harde mensen.
Wat de wereld nodig heeft zijn juist zachte mensen, die voelen wat er om hen heen gebeurd.
Die huilen als er wat mis of mooi is, die lachen als het weer fijn is, praten als iets niet begrepen wordt, maar boos zijn als het echt even moet en zich dan weer ellendig voelen omdat dat eigenlijk heel naar is.
Als iedereen maar hard was, zou het een kille boel worden.
Als je dan eens botst gaat het gelijk kapot, waar als je zacht bent je even van elkaar af dwaalt en weer geleidelijk terugveert om uiteindelijk in elkaar over te vloeien om nooit meer los te komen.
Niet omdat het moet, maar omdat we eigenlijk allemaal één zijn.
Getraumatiseerd door de eeuwen, maar toch eigenlijk echt wel één.