Voor het mentale evenwicht is het schijnbaar het beste om zoveel mogeljik in het nu te leven, maar teveel is ook weer niet goed. Niet wetende waar ik net vandaan kwam en waar ik nu naar toe onderweg ben. Mementootje voor mezelf.
Wie zijn al die mensen die om me heen staan? Ze verwachten een antwoord van me. Ik voel het. Gegeneert kijken ze naar de grond. Ik weet niet waar ik moet kijken. Links, rechts, omhoog of koortsachtig omlaag? Ik kijk uiteindelijk maar naar het flitsende paneeltje aan de muur.
‘Pling!’, ‘U nadert de vijfde etage.’, klinkt het blikkerig uit de linkerbovenkamer.
‘Oh ja’, bedenk ik me snel, en loop door de open schuivende deuren het onbekende in.