Waarom trekken mensen zich eigenlijk terug in kloosters om de waarheid te zoeken, heilig te worden en om de medemenselijkheid te ervaren ? Ik vergelijk het met de dingen die je eruit kraamt in groepsverband en die je dan ’s avonds alleen op je kamertje zit te overdenken: ‘Óh, dit had ik misschien beter niet kunnen zeggen.’ en ‘Oeh, dat was wel erg kort door de bocht.’ Ook wel een moment van bezinning genoemd. Zoals je vroeger de klas werd uitgestuurd om op de gang even op je handelen te reflecteren. De truc is natuurlijk om ook in groepsverband weloverwogen te handelen, maar door de vele impulsen en de drukke groepsdynamiek is dat nog verdraaid lastig. Het gaat simpelweg te snel en er zijn teveel emotionele factoren om rekening mee te houden.
Het zou de mensheid dan ook sieren om de heiligen niet af te zonderen om ergens veilig heilig te gaan zitten zijn, maar om te bewerkstelligen dat je én mee kan draaien in de dagelijkse maatschappij, én daarbij tegelijkertijd ‘heilig’ kan zijn. Je weet wel: eerlijk enzo. Mensen gelijk behandelen zoals je ook jezelf behandeld en graag behandeld ziet worden. Eigenlijk de dingen die nu voornamelijk in georganiseerde geloofs-syndicaten worden gepredikt, maar dan uitgerold over de mensheid. Ik weet, we zullen de oorlogen dan moeten missen, en misdaad, verkrachting, discriminatie en terrorisme zullen tot het verleden behoren, maar elk einde is ook altijd weer een nieuw begin, zeg ik dan maar. Niet uit te voeren hoor ik je denken? Tja, lastig misschien, maar laten we eerst eens beginnen met kinderen twee keer per dag een kwartiertje te laten mediteren in plaats van ze naar religieus getint onderwijs te sturen, misschien dat ze zich op den duur vanzelf wel uit de hokjes denken.